Karlien Meijer: kartrekker van het eerste uur
Een interview met een van de oprichters van Herenboeren Groningen
door Frank den Hollander
Even voorstellen: wie ben je, wat is je achtergrond?
Mijn naam is Karlien Meijer, ik ben 37 jaar en woon met manlief en twee kleine kinderen in Helpman. Ik ben opgegroeid op het Hogeland op een gemengd boerenbedrijf. Na de middelbare school heb ik communicatie gestudeerd en vervolgens heb ik in verschillende rollen bij verschillende soorten organisaties gewerkt; vooral rondom communicatie en projecten. In het welzijnswerk, de zorg, de milieu- en gezondheidssector. Momenteel werk ik aan een programma over voedsel in het onderwijs.
Hoe kwam je in contact met Herenboeren, wanneer hoorde je van dit initiatief?
Via Kees Klomp, voorvechter van de Betekeniseconomie en maatschappelijk betekenisvol ondernemen in Nederland. Hij schreef een aantal jaren geleden op LinkedIn over Herenboeren, en dat ben ik gaan lezen.
Was jij de eerste initiatiefnemer van Herenboeren Groningen? Hoe leerde je de andere kartrekkers kennen?
Nadat ik mij had verdiept in het concept heb ik contact gezocht met Anita Marskamp, die toen nog in de buurt van Assen woonde en initiatiefnemer was van Herenboeren Assen. Daarna heb ik een oproepje geplaatst op social media voor kartrekkers om een initiatief te beginnen in Groningen. Een paar keer hebben we rondom onze keukentafel gezeten in verschillende samenstellingen, en na een aantal maanden was de kartrekkersgroep geformeerd.
Waarom is een initiatief als Herenboeren belangrijk?
We hebben het nodig in een andere rol te stappen dan die van consument. Haast alles lijkt door de markt te worden bepaald, en dat moet en kan anders. Herenboeren biedt een mooi concept om dat te doen.
Ben je optimistisch over de toekomst van de wereld, vooral als je denkt aan het voeden van 8 miljard mensen?
Het feit dat er zo veel mensen zijn die moeten eten is in mijn ogen niet de kern van het probleem. De kern is ongelijkheid. Er wordt wel genoeg geproduceerd, maar het komt niet bij iedereen terecht. Dus het is belangrijk dat vooral mensen die niet genoeg te eten hebben of geen gezond voedsel kunnen krijgen, zelf worden toegerust om hun eigen voedsel te verbouwen en klaar te maken en dan op een regeneratieve manier. Maar dus ook mensen die wel toegang hebben tot genoeg en gezond voedsel, want overal ter wereld raakt de grond uitgeput, en overal raken we de feeling met voedsel en de aarde kwijt. Uit recent onderzoek blijkt dat een op de vijf kinderen denkt dat aardappelen aan een boom groeien. Ben ik optimistisch? Als we gaan zien dat meer, groter, intensiever niet het antwoord is op alles, komen we snel een heel eind. Dat deze zienswijze wordt gedeeld door de meerderheid, dat duurt nog wel even vrees is. En of dat snel genoeg is voor de aarde om zich te kunnen herstellen betwijfel ik. Maar nogmaals, niks doen is geen optie. En ook als is een Herenboerderij een druppel op een gloeiende plaat, het is meer dan niets en het kan een mooi voorbeeld zijn voor anderen.
Het duurt nogal lang voordat Herenboeren Groningen echt van start kan gaan; het is moeilijk een geschikt perceel te vinden. Word je daar niet somber van?
We maken het ons niet makkelijk met de kostbare grond hier rondom de stad Groningen. Maar ik geloof zeker dat het ons vroeg of laat gegund wordt.
Tot slot: heb je een advies aan onze lezers, of wil je hen op andere wijze een hart onder de riem steken?
Heb vertrouwen in de vernieuwende manieren waarop we gezamenlijk met ons voedsel bezig kunnen gaan. Of het nu een herenboerderij is, of een ander initiatief. We gaan dat zelf en samen dragen.