Nienke van Dijk, kartrekker

Een interview met een van de eerste initiatiefnemers van Herenboeren Groningen
door Frank den Hollander

Even voorstellen: wie ben je, wat is je achtergrond?

Ik ben Nienke van Dijk, nog net 47 jaar, en ik woon met mijn gezin in het zuiden van de stad. Ik werk al mijn hele werkzame leven in de zorg, het allergrootste deel in de zorg voor mensen met een verstandelijke en of psychische beperking. Ik werk als zorginhoudelijke adviseur. Ik ben opgegroeid in Friesland, en ben toen ik begin twintig was in Groningen gaan wonen en ik werk voornamelijk in Drenthe. Ik voel me noorderling.

Hoe kwam je in contact met Herenboeren, wanneer hoorde je van dit initiatief?

In de zomer van 2019 postte Karlien iets op Facebook over Herenboeren, en het verkennen van dat concept in Groningen. Karlien was een ex-collega van mij, ik was benieuwd naar Herenboeren, mijn kind werd vlak daarna vier, en ik voelde ruimte om me ergens bij aan te sluiten dat aansluit bij mijn waarden.

Waarom is een initiatief als Herenboeren belangrijk?

Voor mij is het belangrijk omdat het zoiets fundamenteels als voedsel verbindt aan de gemeenschap en aan het beter omgaan met de aarde. Het doet mensen echt beseffen wat het produceren van voedsel echt kost, aan inzet, tijd, kennis en energie.

Ben je optimistisch over de toekomst van de wereld, vooral als je denkt aan het voeden van 8 miljard mensen?

Ik ben vrij somber over de toekomst, als ik zie in welk politiek tijdperk de wereld terecht lijkt te komen. Groei blijft vooropstaan, en de kop wordt in het zand wordt gestoken als het gaat over de noodzakelijke ontwikkelingen om het op aarde ook voor onze kinderen nog fijn leefbaar te laten zijn. Niet alleen hier, maar ook in andere delen van de wereld.
Juist daarom is dit initiatief voor mij persoonlijk ook belangrijk. Het is heel fijn om met een groep mensen die voor een belangrijk deel dezelfde waarden delen tijd door te brengen, en gezamenlijk aan een doel te werken. Het geeft mij gevoel van hoop, hoe klein ook.

Het duurt nogal lang voordat Herenboeren Groningen echt van start kan gaan; het is moeilijk een geschikt perceel te vinden. Word je daar niet somber van?

Ja hoor, en bij tijd en wijle ook echt wel gedemotiveerd. Vooral als je weer eens met je laarzen op een stuk land hebt gestaan, en het toch door te hoge kosten, verkeerde vergunningen, of allerlei andere omstandigheden weer niet is doorgegaan. Ik heb echt wel gedacht om te stoppen als kartrekker, maar met name de fijne groep helpt dan mee om toch de schouders er weer onder te zetten.

Tot slot: heb je een advies aan de lezers van de nieuwsbrief, of wil je hen op andere wijze een hart onder de riem steken?

Ik heb een oproep: wanneer het je leuk lijkt om mee te denken en werken nu in de kartrekkersgroep, of straks echt concreet op het land ( als we ergens gaan neerstrijken); laat je horen! Om vijf jaar lang gemotiveerd te blijven zonder daadwerkelijk een concreet resultaat te hebben is best lastig, dan is het fijn om te weten dat er ook andere mensen zijn die zin hebben om er moeite voor te doen.

En de waarden die horen bij een Herenboerderij kan je nu natuurlijk ook al toepassen: weten waar je je geld aan uitgeeft, opletten wat je eet en koopt en op zoek naar gezamenlijkheid kan nu natuurlijk ook al.